Paranoïde
Short Film
Mijn project 'Paranoïde' is een korte film waarin ik met montage en cameravoering het gevoel van paranoia overbreng. Door de afwisseling van close-ups, wide shots en versneld ritme ervaart de kijker de toenemende spanning van iemand die zich opgejaagd voelt.
De opdracht
De opdracht was om een video te maken die met montage en cameravoering een emotie/woord overbrengt. Ik heb gekozen voor het woord paranoïde. Ik heb voor deze opdracht eerst een beetje onderzoek gedaan naar paranoia precies werkt en hoe mensen die dit ervaren zich voelen. Ik heb me hierin geprobeerd in te leven en aan de hand daarvan ben begonnen aan mijn onderzoek.
Visueel onderzoek
Voordat ik aan de video begon, heb ik een vooronderzoek gedaan. Mijn oorspronkelijke plan was om de video te maken op station in Breda en daarom heb ik met een camera foto's van verschillende plekken op het station gemaakt. Hierdoor kon ik meteen een beetje inspiratie opdoen voor mijn video. Hieronder staan een paar foto's die ik op het station gemaakt heb.
Locatie
Nadat ik het visueel onderzoek had gedaan, ben ik opnieuw met mijn groepje naar het station gegaan. Ik had een shotlist gemaakt voor de video die ik wilde maken. Echter werden we aangesproken door medewerkers die ons vertelden dat we niet mochten filmen binnen het station. Hierdoor kon mijn idee van de video niet doorgaan en moest ik wat aanpassingen maken. De uiteindelijk locatie is nu bij een bushalte.
Uitvoering
Ik heb op verschillende manieren geprobeerd het gevoel van paranoia over te brengen. Zo heb ik een shot van achteren gemaakt waarbij de persoon zich omdraait en langs de camera kijkt, waardoor je in eerste instantie niet ziet waar hij naar kijkt. Hierdoor krijg je zelf ook een achterdochtig gevoel, omdat je wilt weten wat er achter je gebeurt. vervolgens zie je een shot vanuit het oogpunt van de persoon. Hierdoor bekijk je het eigenlijk vanuit zijn perspectief. Ook zie je gedurende de video steeds meer close-up shots van de persoon, wat een beetje een beklemmend gevoel oproept en de kijker bijna in zijn hoofd trekt.
Ik heb er bewust voor gekozen om het ritme langzaam op te laten bouwen. In het begin wisselen de shots nog niet super snel, maar naarmate de persoon nerveuzer wordt, worden de shots ook iets korter en sneller, wat je als kijker dat paniekerige gevoel geeft wat de hoofdpersoon ook heeft. Wanneer de persoon net naar het bord heeft gekeken en daarna snel om zich heen kijkt, versnellen de shots weer steeds meer, zoals de vuist van de persoon, het bijten op de lip en de ogen die snel heen en weer gaan, wat het paranoïde gevoel tot een soort hoogtepunt brengt. Een laatste cruciaal moment is het einde. Het directe oogcontact gevolgd door het zwarte beeld en de stilte suggereert een soort wanhoop en het mentale breekpunt van de personage.
